طالبان اصلاح شده یا برخی در ایران، تازه ماهیتشان را رو کرده‌اند؟

محمود احمدی نژاد در گفت وگو با رادیو نوروز افغانستان به پرسش هایی درباره طالبان و آینده افغانستان پاسخ داده که متن کامل گفتگو  را در زیر می‌خوانید:
– آقای دکتر احمدی نژاد به برنامه ما خوش آمدید. می خواهم سوال اول را درباره تصور ذهنی شما از افغانستان آغاز کنم. زمانی که نام افغانستان را می شنوید چه تصور و تعریفی در ذهن شما از مردم افغانستان شکل می گیرد؟
* بسم الله الرحمن الرحیم
اللهم عجل لولیک الفرج و العافیه و النصر و اجعلنا من خیر انصاره و اعوانه و المستشهدین بین یدیه
اجازه بدهید سلامی داشته باشم خدمت شما و همه مردم عزیز افغانستان و از خدا بخواهم که هر چه نیکی، صلح، خیر و امنیت هست به مردم افغانستان، ملت های منطقه و سراسر جهان عنایت کند.
همه می دانند که افغانستان بخش مهمی از یک حوزه تمدنی بسیار عظیم و درخشان تاریخ است. وقتی ما از این منظر نگاه می کنیم، مردمی بسیار باهوش، موحد، دلسوز، عدالتخواه، مهربان، پرکار، پرتلاش، مقاوم، ظلم ستیز، مردمانی که در برابر بیگانگان می ایستند و فداکاری می کنند، مردمی که برای حفظ استقلال شان حاضر بودند جانشان را بدهند، مردمی بااخلاق، مهمان نواز، با آداب و رسوم و سنت های بسیار زیبا. اقوام گوناگون افغانستان، مانند گل های یک گلستان بسیار زیبا در کنار هم، یک مجموعه قشنگی را در طول تاریخ شکل داده اند. مردمی بوده اند که در دل خودشان انسان های بزرگ، هنرمندان و شعرای برجسته، فیلسوفان و متفکران بزرگی را تربیت کردند و به جامعه بشری تقدیم کردند. این تصویر اصلی ما از مردم افغانستان است. مردمانی پاک، وفادار، بسیار صمیمی و قابل اعتماد.
اما در ۴۰ سال اخیر، حوادثی اتفاق افتاده که اینها هم در کنار نام افغانستان، همیشه رنج و تعب و اشغال های مکرر توسط بیگانگان، ظلم هایی که شد، کشتارها، بمباران ها، محرومیت ها، آوارگی ها، فشارهای طاقت فرسایی که از طرف مستکبرین و سلطه گران جهانی و قدرت های منطقه ای به مردم افغانستان وارد شده و در یک کلمه می توانم بگویم وقتی می شنویم، می گوییم مردم مظلوم افغانستان! که توسط همه جریانات سیاسی، تلاش شده که از صحنه تصمیم گیری و عرصه سرنوشت افغانستان کنار گذاشته شوند و حق تعیین سرنوشت آنها پایمال شود. این هم تصویری است که در کوتاه مدت و امروز، ما داریم. منتهی اصل تصویر آن است و من ایمان دارم که آن تصویر حقیقی افغانستان و مردم افغانستان، به حول و قوه الهی با وحدت و همتشان بزودی بر این تصویر تحمیلی سلطه گران و ظالمان غلبه خواهد کرد.
– شما در زمان ریاست جمهوری خودتان به افغانستان سفر کردید، همین طور رئیس جمهور پیشین افغانستان هم به ایران سفرهایی داشت. رابطه شما با مردم و سیاستمداران افغانستان چگونه است؟ آیا مشخصا دوستی که فراتر از یک رابطه سیاسی باشد و یک رابطه دوستانه با او داشته باشید، در افغانستان و در بین مردم افغانستان دارید؟
* دوست که زیاد است، اگر بخواهیم بشماریم، باید ساعت ها اسم ببریم، کل مردم افغانستان! دوستی ما یک دوستی تاریخی، اعتقادی و انسانی است. یک ملت بزرگ هستیم. حالا بنا به اقتضائات و توطئه های شیاطین، ما را قطعه بندی و جدا کردند. ما این طرف افتادیم و آنها طرف دیگری افتاده اند. همه ما یکی هستیم. ما با آقای کرزای رابطه خوب و دوستانه ای داشتیم. همین طور با سایر مقامات افغانستان. خدا رحمت کند، ما با آقای فهیم ارتباطات خوبی داشتیم. ما با همه رابطه خوبی داشتیم یعنی هر بار که به افغانستان می آمدیم، از مردم کوچه و بازار تا مقامات رسمی، بگونه ای استقبال می شد که انگار در خانه خودمان هستیم. وقتی ما به افغانستان سفر می کردیم، هیچ احساس غریبی نمی کردیم، انگار در خود ایران هستیم. آداب و رسوم و اخلاق مردم، فرهنگ مردم و صفا و صمیمیت مردم جوری بود که ما فکر می کردیم بین برادران و خواهران خودمان هستیم. اینجا هم همین طور است. دوستان افغانستانی که از نزدیک با آنها آشنا هستیم، رابطه آنقدر صمیمی است که اصلا احساس جدایی نیست.
– تعریف شما را از مردم افغانستان شنیدیم و شما هم اشاره ای داشتید به رابطه دوستانه ای که با حامد کرزای و مارشال فهیم داشتید. حالا بحث را با تصور شما از طالبان ادامه می دهیم. تصور شما از طالبان چیست؟ چه تعریف و تصویرسازی از طالبان دارید؟
* از نگاه من هر کس اعتقاد و باورش این باشد که می تواند با اسلحه مردم را وادار به تسلیم و اطاعت کند، این از نظر من مقبول نیست، هر کس که می خواهد باشد، تحت هر نامی که می خواهد باشد. از دید من، کسانیکه فکر کنند با تکیه بر نیروها و قدرت های خارج از مرزها می توانند بر مردم خودشان حکومت کنند، این هم مطلقا قابل قبول نیست. من اینها را ضدانسانی و برخلاف منافع ملی هر ملتی می دانم و کسانیکه خودشان، به یک عقایدی رسیدند یا نرسیدند، حالا فرض می کنیم رسیدند و دنبال این باشند که با اسلحه و با زور، آن عقیده را به تمام مردم تحمیل کنند، من اینها را قبول ندارم، این اندیشه را شیطانی می دانم. حالا هر کس که باشد؛ آمریکا باشد، صهیونیست ها باشند، هر کس دیگری که باشد یا در افغانستان، طالبان بخواهند این کارها را بکنند، فرقی نمی کند. مردم افغانستان هستند، انتخابات آزاد برگزار شود، آنها هم بیایند کاندیدا شوند، اگر مردم رای دادند، طبق قانون و در چارچوب قانونی که مردم قبول دارند، آنجا مدیریت کنند. اینکه

می گویند ما می خواهیم حکومت اسلامی درست کنیم، آن هم بعد از فتح سرزمین! ما همچین چیزی نداریم. این کار نه عقلانی ست، نه انسانی ست و نه مورد قبول است، یک قهقراست. یعنی بازگشت به چندهزار سال قبل است. در حالیکه که ما الان در قرن ۲۱ میلادی و ۱۵ هجری هستیم. انسانها رشد کردند، حق تعیین سرنوشت دارند، حق اظهارنظر دارند، باید آزاد باشند و انتخاب کنند. اینکه ما یک عقیده ای داریم و همه باید بپذیرند! چرا باید بپذیرند؟ ما مسلط می شویم و می پذیرانیم! این غلط است، به ضرر خود آنها هم هست، من دلسوز خود آنها هم هستم، این روش غلط است. همان قدرت هایی که از بیرون حمایت می کنند، فردا پشت شما را خالی خواهند کرد و مقابل شما خواهند ایستاد. ببینیم چه تصویری از مردم منطقه داریم به جهان می فرستیم! ذره ای فکر کردید که مستکبران و سرمایه داری جهانی و فاسدهای حاکم بر دنیا از مردم منطقه ما چه تصویری دارند به دنیا می دهند؟ می گویند اینها با اسلحه به جان هم افتاده اند و هر کس برنده شد، همان حاکم می شود! و هر عقیده ای که داشت، به هر زوری به ملت تحمیل می کند. چه چیزی از ملت ها و از تاریخ و دین ما می ماند؟ به نظر من کاری که می کنند صد در صد اشتباست و صد در صد در خدمت منافع مستکبران است و هیچ نفعی برای مردم افغانستان در پی نخواهد داشت.
– بحث را با شما درباره مذاکرات صلح ادامه می دهیم. در همین لحظه مذاکرات صلح ادامه دارد. نمایندگان افغانستان و نمایندگان طالبان در دوحه قطر حضور دارند و مشغول مذاکره هستند. نگاه شما درباره مذاکرات صلح چیست؟ آیا فکر می کنید این مذاکرات می تواند به یک نتیجه مشخصی برای مردم افغانستان برسد؟ یا نسبت به آینده مذاکرات بدبین هستید؟
* دو مطلب را باید از همدیگر تفکیک کنیم. این کسانیکه گفتگو می کنند، به نمایندگی از چه کسی گفتگو می کنند؟ یعنی مردم افغانستان به آنها نمایندگی دادند که بروید و بنشینید و گفتگو کنید؟ من خبری نشنیدم که مردم افغانستان در این معادلات، حضوری داشته باشند یا تصمیمی گرفته باشند.
نام مذاکرات را مذاکرات صلح گذاشتند! صلح بین چه کسانی؟ اصلا دعوا بین چه کسانی است؟ آیا مردم و اقوام گوناگون افغانستان با هم دعوایی دارند؟ چه دعوایی دارند؟ یک ملت هستند که با هم زندگی کردند، همین الان هم با هم داد و ستد دارند، ازدواج می کنند، می روند و می آیند، فامیل هستند. چه کسی با چه کسی می خواهد صلح کند؟ مردم افغانستان که با هم دعوا ندارند. می ماند گروه ها و دستجات قدرت. دستجات قدرت که دور هم می نشینند و می خواهند با هم صلح کنند، سر چه چیزی می خواهند صلح کنند؟ به نظر من بیشتر گفتگوی تقسیم قدرت است ولی نامش را گفتگوی صلح می گذارند! آیا گفتگوی تقسیم قدرت، مسائل افغانستان و ملت افغانستان را حل می کند یا مسئله گروه ها را حل می کند؟ این بسیار مهم است. الان خیلی ها این حرف ها را نمی گویند ولی من می گویم چون هیچ تعهدی جز به حق، عدالت و مردم ندارم. اگر از طرف مردم افغانستان است، بروند و نماینده بگیرند. اگر هم می خواهند واقعا در افغانستان صلح برقرار شود، بیایند و بگویند مردم! ما همه اسلحه ها را کنار می گذاریم و کنار می رویم و شما در یک انتخابات آزاد، بیایید و مقامات خودتان را انتخاب کنید، به هر کس هم که شما رای دادید، ما می پذیریم. این می شود صلح پایدار والّا توافق بین گروها برای تقسیم قدرت تا زمانی پایدار هست که یک گروهی قدرتش بیشتر نشده باشد، به محض آنکه بیشتر شد، به هم می زند. مگر بارها در همین افغانستان و در همین ۴۰ سال به هم نخورده است؟ بارها بهم خورده است. بارها توافقاتی شده ولی چون توافقات مبنی بر تقسیم قدرت هست، نفعی به مردم افغانستان نمی رسد، مشکلی را هم حل نمی کند. به نظرم اینها باید بیایند و بگویند ما می خواهیم به مردم افغانستان برگردانیم، اینجا حق مردم افغانستان است که تعیین کنند، هر توافقی هم که کردیم، رفراندوم می گذاریم. اگر اکثریت قاطع مردم افغانستان در سرتاسر سرزمین ـ نه زیر سلاح که زن و بچه مردم پناهی ندارند، دارند ضجه و فریاد می زنند ولی کسی به دادشان نمی رسد ـ آزادانه آمدند آن توافق را تایید کردند، رسمیت دارد اگر هم که نه، به تایید مردم نرسد یا مردم تایید نکنند، خب چه اعتباری دارد؟ این حق از کجا آمده است؟ مشکل چه کسانی را می خواهد حل کند؟ مشکل مردم افغان؟ مردم افغان الان در این مذاکرات و معادلات کجا هستند؟ مردم افغانستان الان در دوحه هستند؟ کجا هستند؟ این فرمول ساده است. راه حل اساسی جز این نیست که برگردند و ببینند مردم افغانستان چه می گویند. اگر واقعا دلسوز افغانستان و مردم هستند و به آن حرف هایی که می زنند باور دارند باید هر اتفاقی که افتاد، به مردم ارجاع بدهند، نظر مردم را بپذیرند و اجراء کنند.
– خوب است که بحث را با ابعاد منطقه ای جنگ و صلح در افغانستان ادامه بدهیم. مشخصا درباره یکی از اعضای مهم منطقه، یعنی ایران. به نظر شما نقش ایران در مذاکرات صلح چه می تواند باشد؟ می شود سوال را اینگونه مطرح کرد که ایران باید چه کارهایی در قبال صلح در افغانستان انجام بدهد؟
* در یک جمله بگویم؛ جنگ هایی که در این ۲۰ سال اخیر در منطقه ما اتفاق افتاده است، همه در نقشه نظام سلطه است. آنها نمی خواهند ملت های منطقه رشد و پیشرفت کنند. می دانند اینجا خاستگاه تمدن های بزرگ است و اگر ملت های منطقه در ریل پیشرفت بیفتند، بسرعت جایگاه های اصلی جهان را در اختیار خواهند گرفت و بعد هم می خواهند بر انرژی منطقه و منافع و ثروت ها و معادن ما مسلط باشند. ایران یا هر کشور دیگری باید به ملت افغانستان کمک کنیم یعنی محکم بایستیم و بگوییم هر چه ملت افغانستان بگوید. اگر هم با آن گروه ها ارتباطی داریم، از آنها بخواهیم که بنشینند و سازوکاری را که نظر مردم افغانستان را حاکم می کند، طراحی کنند و من یقین دارم که وقتی یک ملت تصمیم می گیرد، آن تصمیم صواب و خیر و صلاح است و همه خوبی ها در آن

هست. چون یک ملت است، همه در آن هستند، با همه گرایشات، تفکرات و سلایق. آنها جز خیر و خوبی تصمیمی نمی گیرند. ایران هم اصلا نباید یکطرف قضیه بایستد. حتما باید طرف ملت افغانستان بایستد، وارد دعوای گروه ها نشود و از آنها بخواهد که بطور قاطع به رای و اراده ملت افغانستان تسلیم باشند و تمکین کنند.
– آقای احمدی نژاد؛ اخیرا از شما کلیپی منتشر شد که در آن کلیپ درمورد حوادث اخیر افغانستان صحبت کردید. در قسمتی از این کلیپ گفته اید: ” اگر دلسوز مردم افغانستان هستید پس چرا سلاح می دهید، چرا از درگیری ها پشتیبانی می کنید؟ ” مخاطب شما در این جملات چه کسی یا چه کسانی هستند؟ و آیا دولت ایران هم می تواند مخاطب این سوال باشد؟
* بنظرم مشخص است. الان دولت هایی که به نوعی یک طرف قضیه ایستاده اند معلوم هستند. خطاب من به همه آنها بود چه آنهایی که پول می دهند، چه آنهایی که آموزش می دهند، چه آنهایی که اسلحه می دهند، چه آنهایی که به دنبال تسلط بر افغانستان از طریق گروه ها هستند، چه کسانیکه اهداف نظام سلطه را دارند دنبال می کنند. همه اینها باید کنار بروند. اگر هم می خواهید پولی بدهید، به مردم افغانستان بدهید، به عمران و آبادانی کمک کنید، کمک کنید کارخانه و مزرعه ساخته شود. خطاب من به همه هست، یعنی استثنایی در آن نیست؛ ایران، پاکستان، عربستان، قطر، امارات، حتی ترکیه که البته ترکیه در قالب ناتو آنجا آمده بود، آمریکا و کشورهای اروپایی که اینها باید تقاص پس بدهند. این ها در جرم ها و ظلم هایی که در افغانستان اتفاق افتاد، شریک هستند. حالا سرشان را پایین انداخته اند و دارند می روند! بدانند که در آینده از این ها حساب‌کشی خواهد شد. هر کسیکه علیه هر ملتی اقدام کند و حقوق اساسی ملت ها را نادیده بگیرد، بداند که بزودی در دادگاه تاریخ محاکمه خواهد شد.
– آقای احمدی نژاد؛ اخیرا برخی از رسانه های داخلی ایران و برخی شخصیت های سیاسی که به یک جناح مشخص مربوط هستند، تلاش کردند این ادعا را در درون رسانه ها و فضای مجازی ایران تبلیغ کنند که گویا طالبان تغییر کرده اند و این طالبان با آن طالبانی که در سال های ۱۹۹۴ ظهور کردند، تفاوت دارند و حتی برخی صریحا ادعا کردند که حکومت طالبان، نسبت به حکومت فعلی بیشتر به نفع منافع ملی ایران است. نگاه شما در این مورد چیست؟ آیا فکر می کنید طالبان بیشتر به نفع ایران هستند؟
* ملت ایران هیچ منفعتی در دفاع از دخالت در کشورهای دیگر ندارد و ملت ایران این را قبول ندارد. آنجا هم اعلام کردم که ملت ایران راضی نیست که از حیثیت، منابع و امکانات او برای این گروه، آن گروه و یا هر گروه دیگری صرف بشود، اینها ربطی به ملت ایران ندارد. نکته دوم اینکه؛ آنهایی که این حرف ها را می زنند، اگر در همان چارچوب ادبیات قدرت و دخالت در افغانستان است که قطعا محکوم است، این را هم ملت قبول ندارد اما در مردم زمزمه ای می شود که اگر آن را برایتان بگویم، شاید جالب باشد. مردم می گویند طالبان اصلاح شده یا برخی تازه ماهیتشان را رو کرده اند؟
– آقای احمدی نژاد به زمان ریاست جمهوری شما در دولت نهم و دهم برگردیم. در زمان شما، رابطه ایران و افغانستان، رابطه نسبتا نزدیکی بود. در سیاست خارجی شما در قبال افغانستان، مهمترین فاکتور و مهمترین عاملی که سیاست خارجی تان را شکل می داد، چه بود؟
* پایه اصلی، دوستی و برادری بود، بعد استقلال افغانستان و بعد اراده مردم افغانستان و تا آنجا که بتوانیم، به یکدیگر برای عمران و آبادی کمک کنیم، کمک کنیم به رفع مشکلات، کاهش درد و غم و آلام مردم افغانستان و همین طور ایران. وقتی مشارکت، همکاری، دوستی و برادری باشد، هر دو طرف سود می برند. دوست اقتصادی، فرهنگی، سیاسی و انسانی. سیاست های ما این ها بود یعنی واقعا برای تک تک مردم افغانستان، برای رای و اراده آنها احترام قائل بودیم و آرزو داشتیم افغانستان از مشکلات رها شود و پیشرفت کند یعنی آنقدر پیشرفت کند که کشور اول جهان بشود، ما خوشحال می شویم و افتخار می کنیم. هر کشوری پیشرفت کند ما افتخار می کنیم.
– اخیرا یک نوار صوتی نسبتا طولانی از دکتر محمد جواد ظریف، وزیر خارجه دولت آقای روحانی منتشر شده بود که در قسمتی از این نوار، بنا به تعبیر آقای ظریف، به مزاحمت های سپاه در سیاست منطقه ای ایران اشاره شده بود. حتی در این فایل صوتی ادعا شده بود که سیاست ایران در قبال منطقه را سپاه تعیین می کند نه کابینه و دستگاه سیاست خارجی ایران. در زمان دولت نهم و دهم چگونه بود؟ سیاست منطقه ای را شما تعیین می کردید یا سپاه؟
* من نمی خواهم راجع به صحبت های آقای ظریف اظهارنظری داشته باشم یا اینکه بگویم چقدر ایشان آدم موفقی بود، در اداره سیاست خارجی توانا بود و یا اصلا دولت او، دولت توانمندی بود یا نبود! من اصلا نمی خواهم وارد این موضوعات بشوم اما طبیعی است که در کشورهای مختلف، جریاناتی هستند که تلاش می کنند از محدوده قانونی خودشان عبور کنند. در دولت ما نخیر! ما قاطع می ایستادیم و سیاست خارجی را بر مبنای همان اصولی که خدمتتان عرض کردم، اداره می کردیم.
– آقای احمدی نژاد قبل از اینکه شما قدرت را به دولت یازدهم انتقال بدهید، یک ماه قبل از انتقال قدرت در مرداد ۱۳۹۲ ، برخی از خبرگزاری های ایرانی ادعا کردند که یک هیئت از طالبان به رهبری سید طیب آغا به ایران و تهران سفر کرده است. آیا شما با این هیئت ملاقات داشتید؟
* این خبری که شما فرمودید را من نشنیدم و البته هیچ فردی از دولت من تا روز آخر با هیچ فردی از طالبان ملاقات نداشت.
– اخیرا به دلیل پیش‌روی طالبان و در مقابل این پیش‌روی، خیزش گروه های مردمی و مقاومت مردمی در سراسر افغانستان شکل گرفته، نگاه شما به این خیزش ها و مقاومت ها چیست؟ این سوال را با توجه به این موضوع از شما می پرسم که در زمان ۵ سال حاکمیت طالبان، ایران همواره از جبهه مقاومت در برابر طالبان حمایت می کرد. آیا ایران باز هم مصمم خواهد بود که از مقاومت

چه آنهایی که به طالبان پول می دهند، چه آنهایی که آموزش می دهند، چه آنهایی که اسلحه می دهند، چه آنهایی که به دنبال تسلط بر افغانستان از طریق گروه ها هستند، چه کسانیکه اهداف نظام سلطه را دارند دنبال می کنند. همه اینها باید کنار بروند. اگر هم می خواهید پولی بدهید، به مردم افغانستان بدهید، به عمران و آبادانی کمک کنید، کمک کنید کارخانه و مزرعه ساخته شود. خطاب من به همه هست، یعنی استثنایی در آن نیست؛ ایران، پاکستان، عربستان، قطر، امارات، حتی ترکیه ….

حمایت کند؟
* البته من الان در موضع تصمیم گیری در ایران نیستم اما آنچه را که باید باشد، می گویم. اگر مردمی مورد هجوم مسلحانه قرار بگیرند، حق مشروع آنان هست که از خودشان دفاع کنند. این حقی است که در حقوق بین الملل به رسمیت شناخته شده، در منشور ملل متحد به رسمیت شناخته شده و هر عقل سلیمی این را می پذیرد اما اینکه چه باید کرد؟ ما باید از حقوق اساسی ملت افغانستان حمایت کنیم یعنی باید بگوییم جنگ برای چیست؟ اولا هیچکس از بیرون حق ندارد سلاح و پول بدهد یا حمایت و تبلیغ کند، هر کس که می خواهد باشد. این ها باید قطع شود و فرصتی فراهم شود تا مردم افغانستان اعلام نظر کنند، هر تصمیمی که گرفتند، همه باید همان را تبعیت کنند. باز نه اینکه توافق گروه ها به نام افغانستان زده شود، نخیر! تک تک مردم افغانستان که محترم و صاحب رای و حق هستند، اینها در یک فضای آزاد اعلام نظر کنند و نتیجه آن را همه بپذیرند. به نظرم کسانیکه با اسلحه می خواهند بر افغانستان حاکم شوند، دنبال اهداف بزرگتری هستند یعنی دنبال اهداف فراافغانستانی هستند و مسائلی را دنبال می کنند که به اعتقاد من در چارچوب همان طراحی های نظام سلطه برای بهم ریختن کل منطقه و تضعیف ملت های منطقه است.
– اجازه بدهید سوالم را بگونه ای شفافتر مطرح کنم و دوست دارم شما با یک باید یا نباید به آن پاسخ بدهید. فرض کنید مذاکرات صلح به نتیجه نرسیده و جنگ در افغانستان داغ شود و علیه طالبان هم نیروهای مقاومت شکل بگیرد. آیا ایران باید از این مقاومت حمایت کند یا گزینه روی میز ایران حمایت از مقاومت خواهد بود؟
* بطور طبیعی ایران باید از مرزهای خودش دفاع کند. این یک حق طبیعی و مشروع است و در هر شرایطی باید در کنار مردم افغانستان بایستد.
– آقای احمدی نژاد اخیرا طالبان بسیاری از شهرستان ها در غرب افغانستان را تصرف کرده اند و تا مرزهای ایران رسیده اند و حتی با مرزبانان ایرانی عکس گرفته اند. نزدیکی طالبان و مرزهای شرقی باعث نگرانی مردم ایران نشده است؟
* اصولا مردم ایران نسبت به حوادث افغانستان بسیار حساس هستند چون احساس یگانگی، برادری و انسانی هست. مردم از این شرایط ناراحت هستند و اینکه یک گروهی از کجا اسلحه آورده است، تدارکات و پول دارد و راه می افتد و می خواهد کل افغانستان را فتح کند. خب معلوم است که مردم ناراحت هستند، نمی شود گفت احساس ناامنی می کنند ولی من اطلاع دارم که در نقشه آنها هست که بعدا به سمت ایران تعرضاتی را داشته باشند!
– اخیرا ترکیه به عنوان یک گزینه برای اینکه بعد از خروج نیروهای آمریکایی بعنوان ناتو در افغانستان باقی بماند و مسئولیت تامین امنیت میدان هوایی کابل را به عهده بگیرد، مطرح می شود. با توجه به اینکه ایران همیشه مخالف حضور آمریکا و ناتو در منطقه بوده، به نظر شما ادامه حضور ترکیه در افغانستان چه پیامدهایی برای افغانستان و کشورهای منطقه خواهد داشت؟
* این را مردم افغانستان باید تصمیم بگیرند. واقعا من در موضعی نیستم که بخواهم راجع به این نظر بدهم.
– مشخصا سوال من درمورد واکنش ایران در قبال ادامه حضور ترکیه در افغانستان و کابل است.
* من سخنگوی دولت ایران نیستم و نظر خودم را می گویم.
– اجازه بدهید سوال آخر را درمورد جشن نوروز مطرح کنم. در زمان دولت شما بود که ایده جشن جهانی نوروز شکل گرفت. در زمان دولت شما این جشن در سازمان ملل به عنوان یک جشن جهانی تصویب شد و شما میزبان یک نشست از چندین کشور بودید و به این جشن اهمیت زیادی قائل بودید. به نظر شما جشن نوروز و فرهنگ نوروزی چقدر می تواند بین کشورهای منطقه و مشخصا ایران و افغانستان ارتباط ایجاد کند.
* شما می دانید که بطور سنتی، نوروز، جشن مشترک ماست یعنی یک حوزه فرهنگی بسیار گسترده که ایران، افغانستان، تاجیکستان، ترکمنستان حتی تا ترکیه، هند، پاکستان، همه اینها در آن قرار می گیرند. یعنی یک حوزه فرهنگی بزرگ، که نوروز جشن مشترک آنها بود. این نوروز آنقدر انسانی ست و آنقدر ظرفیت همبستگی و ایجاد اتحاد بین ملت ها را دارد که وقتی در سازمان ملل مطرح شد، بدون مقاومت و مخالفت، به اتفاق به عنوان یک جشن جهانی به تصویب رسید. به نظر من نوروز یک هدیه آسمانی است. اصلا اینگونه نگاه نکنیم که حالا چند نفر آمده اند و آن را ابداع کرده اند. در طول تاریخ همه ملت های منطقه برای انسانیت، عدالت، آزادی، کمال و رفاه تلاش کرده اند و از دل آن، سنتهایی بیرون آمده که در راس آن و مهمترین آن نوروز است. نوروز واقعا جشن انسان ها است. جشن آرزو برای بروز و ظهور حقیقت انسانی در کل جهان است. جشن برادری، دوستی، همکاری و مهربانی ست. چرا این نباید ما را بهم متصل کند؟ البته ما در دولتمان از هر امری که ملت ها را بهم نزدیک می کرد حمایت می کردیم. بطور شاخص از نوروز که در دولت ما ثبت جهانی شد، سازمان ملل تصویب کرد و هر سال بعد از آن جشن گرفتیم و انصافا در افغانستان هم نوروز را عالی جشن می گیرند. اقوام گوناگون با سنت های مختلف، بسیار بسیار زیبا و انسانی. کدورت ها و غصه ها کنار می رود و جای آنها شادی، دوستی، همراهی و همکاری می آید و به نظر من محور بسیار خوبی ست. ای کاش ادامه پیدا می کرد تا الان شاید ۵۰-۴۰ کشور می توانستند شرکت کنند. ما در ذهنمان بود که روزی برسد که در جشن نوروز، سران و نمایندگان تمام ملت ها بیایند و شرکت کنند، سنت ها و آدابشان را بیاورند، پیام های دوستی شان را آنجا عرضه کنند و یک کانونی برای صلح و دوستی و برادری در سطح جهان بشود.
– جناب دکتر احمدی نژاد ممنونم از وقتی که گذاشتید و با ما گفتگو کردید، بقیه وقت شما خوش.
* خواهش می کنم. اجازه بدهید یک جمله هم خطاب به مردم افغانستان بگویم؛ من از صمیم قلب، تک تک مردم افغانستان را دوست دارم، از موضع انسانی دوست دارم و خودم را خادم آنها و خادم همه انسان ها می دانم، خودم را کوچکترین فرد در عالم انسانی می دانم ولی قلبم همراه با آنهاست و با آنها می تپد، با غصه های آنها غصه دار است، از رنج هایی که آنجا می بینیم، خیلی ناراحت هستیم و شبانه روز دعا می کنیم. اگر کاری از من بربیاید که به صلح واقعی، صلح تحت اراده مردم افغانستان، صلح پایدار، برادرانه و عادلانه کمک کند، حتما آن را انجام خواهم داد. خواهش می کنم مراتب دوستی و همدردی مرا به تک تک خانواده هایتان و هر کسی که می شناسید، ابلاغ کنید. امیدوارم هر چه زودتر رنج ها به پایان برسد و بتوانیم با هم یک نوروز مفصل جهانی را جشن بگیریم.
– مجددا ممنون از شما و وقت شما خوش.