خشونت‌های دارفور هزاران تن را آواره کرده است

خمیسه جمعه اسحاق ابکر، زنی سی و پنج ساله روی ویرانه‌ای نشسته است که زمانی خانه او بود. او آوار را کنار می‌زند و یک شیشه ادکلن و ظروف غذاخوری شکسته پیدا می‌کند، اینها بقایای زندگی سابق اوست.
او می‌گوید: خانه‌ام باغچه و یک در داشت. می‌توانستم در سایه آن بخوابم. می‌توانستم برای کودکانم غذا بپزم.
این اولین باری است که او بعد از درگیری‌های ژانویه که ده‌ها هزار تن را بی‌خانمان کرده و صدها کشته بر جای گذاشت، به کمپ کریندینگ در غرب دارفور که برای مردم آواره ساخته شد، باز می‌گردد.  
خمیسه می‌گوید: آنها تمام خانه‌ها را سوزاندند. ما سعی کردیم به خیابان فرار کنیم اما آنها برادرم را با تیر زدند. او به زمین افتاد و وقتی خواست بلند شود، آنها دوباره به او شلیک کردند. آنها او را مقابل من کشتند. خیلی گریه کردم… چشمانم اکنون خیلی سخت می‌بیند.
او که اکنون در شرایطی سخت ساکن یک کلاس درس در الجنینه، مرکز ایالت دارفور غربی است، برای نگهداری از والدین بیمارش و فرزندانش با گرفتاری‌هایی مواجه است. خمیسه گفت: ما پول نداریم. ما حتی تخت، متکا یا پتو نداریم… من هیچ چیز ندارم. من فقط زل می‌زنم و کاری از دستم ساخته نیست.
این زن سودانی می‌گوید که گروه چریکی “نیروهای حمایت سریع” که از طرف دولت وظیفه تامین امنیت غیرنظامیان را بر عهده دارند، عامل این حملات است. او که برای بازگشت نگران است، گفت: اگر نیروهای بین‌المللی بیایند، ممکن است بازگردیم اما آنها نمی‌آیند.
غیبت صلحبانان سازمان ملل و اتحادیه آفریقا در دارفور غربی حس می‌شود. کارشناسان می‌گویند که پس از استقرار ۱۳ ساله آنها، خروج تدریجی آنها از دسامبر با افزایش خشونت همراه شده است. قرار بود حدود ۲۰ هزار نیروی سودانی جای آنها را بگیرند، اما آنها هنوز نرسیده‌اند.
جنگ در دارفور در سال ۲۰۰۳ پس از آنکه شورشیان قومیت آفریقایی علیه دولت عمدتا عرب عمر البشیر، رئیس جمهوری پیشین قیام کردند، آغاز شد. اکنون الجنینه مملو از مردمی است که دو بار آواره شده‌اند. حدود ۸۰ مرکز دولتی میزبان دست‌کم ۵۰ هزار غیرنظامی است و اکنون همگی آنها در ساخت خانه‌هایی از پلاستیک و چوب مهارت پیدا کرده‌اند.