بازگشت کابوسِ زنان افغان با جنگ طلبی طالبان

گروه بین الملل: نشریه “فارین پالیسی” در گزارشی میدانی از افغانستان، به اوج گیری ترس و وحشت‌ها در میان جامعه زنان و دختران این کشور در رابطه با قدرت گیری مجدد طالبان و پیشروی‌های قابل توجه این گروه در بخش‌های مختلف افغانستان اشاره کرده و به طور خاص به این مساله پرداخته که رویه‌های طالبان در برخی مناطقی که به تازگی آن‌ها را به تصرف خود در آورده نشان می‌دهد که آن‌ها بار دیگر بدرفتاری با زنان را پیشه کرده اند و بیم آن می‌رود که زنان و دختران افغان را مجبور به ازدواج اجباری و یا حتی بردگی جنسی کنند.
فارین پالیسی در این رابطه می‌نویسد: «هنگامی که برخی مردان مسلحِ گروه طالبان در ماه جاری، به یکی از ولسوالی‌های (شهرستان های) دوردستِ افغانستان حمله کردند، به شدت مردم محلی را ترساندند و کسب و کار‌های محلی را نیز غارت کردند. آن‌ها در ادامه حتی کارِ وحشتناک تری را نیز انجام دادند: طالبان، نام، و سن و سالِ دختران جوان و زنانی که در ولسوالی مذکور حضور داشتند را طلب کردند و گفتند که دختران جوان آن شهر باید به ازدواج مبارزانِ جوان طالبان درآیند.
 بر اساس آنچه مردمِ ساکن در ولسوالی “سیغان” گفته اند (این ولسوالی در ولایت بامیان افغانستان واقع شده است)، شورشیان طالبان در جریان تهاجم خود به این منطقه، برخی از مردان که قصد مقاومت داشتند را هدف ضرب و شتم قرار دادند و حتی برای اینکه بفهمند افراد در مورد تعداد زنان و دختران ساکن در منطقه‌یِ خود راست می‌گویند یا خیر، اقدام به بررسی کمد‌های لباس خانه‌های آن‌ها کردند. در یمیان زنانی که نام آن‌ها به دست گروه طالبان افتاده، اسامی زنانی که همسرانشان در جریان جنگ با گروه طالبان جان خود را از دست داده اند نیز به چشم می‌خورد.
زنانِ وحشت زده در منطقفه مذکور، هر انچه از اسباب و وسایل مورد نیاز خود که می‌توانستند، جمع کردند و با کرایه خودرو و گاری، سعی کرده اند تا خود را از شر یک کابوس شوم برهانند: “این کابوس چیزی جز تحمیل ازدواج اجباری و بردگی جنسی به آن‌ها از سوی گروه طالبان نیست”.بسیاری از اهالی سیغان، به دلیل تحرکات طالبان در منطقه، زنان و دختران خود را از منطقه خارج کرده اند. در این میان به طور خاص اول از همه دختران جوان از منطقه خارج شده اند. در جریان تهاجم طالبان به ولسوالی سیغان، مردانِ شهر در برابر اقدامات آن‌ها مقاومت کرده و با واکنش شدید آن‌ها نیز مواجه شده اند.در شرایط کنونی که گروه طالبان توانسته بر بیش از یک سوم از ولسوالی‌های افغانستان مسلط شوند و دولت افغانستان نیز عمیقا از فقدان یک استراتژی مشخص در نبرد با طالبان رنج می‌برد، زنان افغان تا حد زیادی از گروه طالبان و رویه‌ها و اقدامات احتمالی آن‌ها در قبال خود، وحشت زده شده اند.
در ولایت بامیان افغانستان که در آن هیچ نیرویی از ارتش افغانستان حضور ندارد، پلیس محلی به همراه مردم این منطقه، جبهه مشترکی را در نبرد علیه طالبان ایجاد کرده اند. آن‌ها به طور خاص در دو ولسوالی “سیغان” و “کاهمرد” به مقابله با طالبان می‌پردازند. فرماندار ولایت بامیان “محمد طاهر زهیر” می‌گوید: “شورشیان طالبان ۶۰ تا ۱۰۰ مایل به ارتفاعات عقب نشینی کرده اند و عملا از ولایت بامیان خارج شده اند”.محمد طاهر زهیر در جریان یک سخنرانی به مناسبت عید قربان در یکی ازمساجد بامیان می‌گوید: “طرح طالبان برای به گروگان گرفتن و ازدواج اجباری با زنانِ که شوهران آن‌ها در نبرد با طالبان، جان خود را از دست داده‌اند، یک طرح خطرناک و انتقامی غیرانسانی است که باید با آن قویا برخورد شود”. طالبان در تاریخ ۱۴ جولای سال جاری میلادی، به مدت چهار روز ولسوالی سیغان را در کنترل خود داشتند و در نهایت با مقاومت شبه نظامیان محلی، مجبور به عقب نشینی شدند. برخی شاهدان محلی می‌گویند که طالبان راهی را که به مرکز ولسوالی سیغان می‌رسید، به طور کامل مین گذاری کردند و سعی داشتند از این طریق چالشی جدی را برای مردم و نیرو‌های امنیتی ایجاد کنند.
شاهدان عینی در ولسوالی سیغان می‌گویند که ظرف چهار روز حضور طالبان در این منطقه، آن‌ها به زنان و دختران گفتند که باید در خانه‌های خود باقی بمانند. طالبان: مغازه‌ها و ایستگاه‌های فروش سوخت را غارت کردند، قویا در جستجوی کارمندان دولتی بودند، خانه‌ها را برای یافتن سلاح جستجو می‌کردند، و غذا و دیگر مایحتاج خود را نیز به بهانه دریافت مالیات از مردم به سرقت می‌بردند. آن‌ها برای هر شهروند افغان، مالیاتی بالغ بر ۱۰۰ دلار آمریکا را نیز وضع کردند.
وحشتناک‌تر از هر چیزی برای ساکنان سیغان، دستور طالبان بود مبنی بر این بود که نام کلیه زنانِ بیوه و دخترانِ سیغان باید ثبت شود. طالبان همچنین خواستار تصاویر آن دسته از مردان ساکن در سیغان شده اند که یا به ارتش افغانستان پیوسته اند و یا در قالب ارتش افغانستان و جنگِ آن با طالبان، جان خود را از دست داده اند. به طور خاص آن‌ها نام همسران این افراد را نیز طلب کرده اند.
“عمر صدر” استاد دانشگاه آمریکایی کابل در موضع گیری می‌گوید: “طالبان به زنان در جریان جنگ، به چشم کنیز و غنیمت می‌نگرند. این مساله پیش از این هم مسبوق به سابقه است. در دهه ۱۹۹۰ که کابل و برخی مناطق شمالی افغانستان سقوط کردند، طالبان زنان را به اسارت گرفته و آن‌ها را وادار به ازدواج اجباری و بردگی‌جنسی کردند”.
عمر صدر می‌گوید: “طالبان هر منطقه‌ای را که تصرف می‌کنند، هر آنچه در آن است از جمله زنان و دختران ساکن در آن منطقه را “غنیمت” خود می‌بینند. آن‌ها نوعی بردگی جنسی را به آن‌ها تحمیل می‌کنند. این مساله در نوع خود نوعی پاکسازی قومیتی نیز است، زیرا طالبان عملا این زنان را در جامعه پشتون که خود به آن تعلق دارند، ادغام می‌کنند”.
“نفیسه سخی زاده” یکی از زنان اهل سیغان افغانستان می‌گوید که وی به همراه شمار دیگری از زنان افغانِ ساکن در منطقه، به محض شنیدن اینکه طالبان در حال نزدیک شدن به سیغان است، از این شهر گریخته اند. وی می‌گوید که یک شب را در یکی از روستا‌های مجاور سیغان گذرانده و در آنجا از دستورِ کابوس وار طالبان مبنی بر شناسایی دختران و زنان بیوه‌ای که می‌توان با آن‌ها ازدواج کرد، مطلع شده است.وی می‌گوید: “روز بعد یک خودرو کرایه کرده تا از ولایت بامیان خارج شود، اما در ترافیک سنگینِ راه‌های خروجی گرفتار شده است، زیرا بسیاری از زنان و افراد دیگر نیز در حال ترک خانه و کاشانه خود بوده اند. وی می‌گوید من وسایلم را خود به دوش کشیدم و در جاده به راه افتادم”. وی می‌گوید تمامی زنان و دختران در خانواده وی، از ترس طالبان گریخته اند.
برخی ناظران و تحلیلگران معتقدند که طالبان حتی زنان و دخترانی را که هدف ربایش قرار می‌دهند، مجبور می‌کنند تا در دیگر مناطق افغانستان حاضر شده و با مردانِ طالبان ازدواج کنند. با این همه هنوز هم مساله پیشروی‌های طالبان در افغانستان و نوع برخورد آن‌ها با زنان و دختران، یک چالش جدی برای این کشور است و بسیاری وحشت دارند که اندک آزادی‌های ایجاد شده برای این گروه جمعیتی از جامعه افغانستان در ۲۰ سال گذشته، همزمان با قدرت گرفتن مجدد طالبان درافغانستان، به طور کلی بر باد رود و آن‌ها (زنان و دختران افغان) مجددا قربانی رویه‌های افراطی گروه طالبان شوند».