آوارگی افغان‌ها در پارک‌های شهر کابل

گروه بین الملل: هزاران افغان که از شهرهای تصرف شده توسط تروریست‌های طالبان گریخته و به کابل پناه آورده‌اند، داستان‌های وحشتناکی از حمله تروریست‌های طالبان روایت می‌کنند؛ حکایت دختران نوجوانی که ربوده شده‌اند تا به عقد اجباری تروریست‌های طالبان درآیند، قتل غیرنظامیان و افرادی که مقابل چشمان خانواده‌هایشان سر بریده شده‌اند.
خبرنگار خبرگزاری فرانسه با شماری از صدها آواره افغان که در پارکی در مرکز شهر کابل سکنی گزیده‌اند، گفتگو کرده است. افرادی که با دست خالی به پایتخت رسیده‌اند و در این پارک بدون هیچ امکاناتی روی زمین می‌خوابند.یکی از این آوارگان، فریبا ۳۶ ساله است که با شش فرزندش از نواحی شمالی افغانستان به کابل آمده؛ او سگ‌هایی را به یاد می آورد که در اطراف اجساد در نزدیکی زندان قندوز پرسه می‌زدند.
مروا، ۲۵ ساله نیز از تالقان آمده است. او با گریه می‌گوید که تروریست‌های طالبان دختر عموی ۱۶ ساله‌اش را ربوده بودند تا او را به عقد یکی از تروریست‌های طالبان درآورند.
بیوه جوانی نیز می‌گوید: «وقتی دو دختر در یک خانواده بودند،تروریست‌های طالبان یکی از دختران را برای ازدواج می‌بردند. و اگر دو پسر در یک خانواده بودند، تروریست‌های طالبان هر دوی آنها را برای جنگ می‌بردند. آنقدر غمگینم که به خودسوزی فکر می‌کنم.»تروریست‌های طالبان از روز جمعه ۹ مرکز از ۳۴ مرکز ولایات را تصرف کرده و باعث فرار هزاران نفر از خانه‌هایشان شده‌اند.بنا بر گزارش دولت افغانستان، تنها در دو ماه گذشته ۶۰ هزار خانواده در پی درگیری‌ها آواره شده‌اند و ۱۷ هزار نفر از آنها به کابل آمده‌اند.
سازمان بین المللی مهاجرت (IOM) نیز اعلام کرد که افغانستان در حال حاضر بیش از ۵ میلیون آواره داخلی دارد که دست‌کم ۳۵۹ هزار نفر از این تعداد در سال ۲۰۲۱ مجبور به فرار از خانه‌هایشان شده و تن به آوارگی داده‌اند.میرویس خان امیری، ۲۲ ساله که  خود را از قندوز به پارک کابل رسانده می‌گوید: «سه روز پیش تروریست‌های طالبان یک آرایشگر را کشتند زیرا فکر می‌کردند او برای دولت کار می‌کند. اما او فقط یک آرایشگر بود. آنها همه کسانی را که با دولت کار می‌کردند می‌کشند؛ حتی کسانی که ۵ سال پیش استعفا داده بودند.»
گروه دیگری از آوارگان که در شمال کابل سکنی گزیده‌اند نیز داستان‌های تلخ دیگری حکایت می‌کنند.
عبدالمنان از آوارگان قندوز می‌گوید: «تروریست‌های طالبان سر یکی از پسران من را گرفتند و مانند گوسفند با چاقو بریدند و سرش را دور انداختند. نمی‌دانم آیا بدنش توسط سگ‌ها خورده شده یا دفن شده است.»در پارک شهر کابل، کمبود همه چیز دیده می‌شود. حتی چادری برای خواب آوارگان و پناه گرفتن کودکان آنها وجود ندارد.مردم عمدتا جز چند شال چیزی به همراه ندارند که از آن برای خوابیدن استفاده می‌کنند.دختری ۲ ساله که بسیار مریض به نظر می‌رسد، روی زمین نزدیک پدربزرگش دراز کشیده است. محمد خان ۷۰ ساله می‌گوید که او در سرمای شب بیمار شده است.
هیچ سازمان بشردوستانه‌ای دیده نمی‌شود و خود آوارگان شروع به ثبت نام و مشخصاتشان کرده‌اند؛ با این امید که مقامات بیایند و به آنها کمک کنند.
مردی سعی می‌کند به آوارگان پشه‌بند بفروشد اما هیچ کس پولی به همراه ندارد.
زن بیوه‌ای به نام «بی‌بی‌ما» که با دختر و یازده نوه‌اش در گوشه‌ای نشسته می‌گوید: «من هیچ پولی برای مراقبت از آنها ندارم. آنها می‌خواهند پدرشان را ببینند اما پدرشان چهار روز پیش، هنگامی که یک موشک به خانه آنها در قندوز اصابت کرد، کشته شد.» عزیزالله که از قندوز آمده، شاهد کشته شدن چند تن از همسایگانش به دست تروریست‌های طالبان بوده است. او در شرح رفتار بی‌رحمانه تروریست‌های طالبان می‌گوید: «آنها وارد خانه‌ها می‌شدند و کسانی را که سعی می‌کردند جلوی آنها را بگیرند می‌کشتند. اگر آنها همینطور ادامه دهند، به زودی در کابل خواهند بود … پس از آن کجا می‌توانیم فرار کنیم؟»