مشقِ عشقِ معلم‌های عصر کرونا

روز معلم روز پاسداشت کسانی است که یکی موی خود را تراشید تا شاگرد بیمارش که شیمی درمانی موهایش را از او گرفته بود غم به دلش راه ندهد و آن دیگری با بیماری لاعلاج کلاس درس عاشقی را ترک نکرد. یکی برای نجات جان شاگردانش از آتش برافروخته شده از بخاری کلاس درس از جان مایه گذاشت و دیگرانی که امروز زیر سایه کرونا برای تعلیم و تربیت فرزندان ایران اسلامی از جان و دل مایه می گذارند و مشق عشق می کنند. 

جلوه های عشق و ایثار را می‌توان در معلم‌هایی دید که در دوران کرونا کلاس درس را تعطیل نکردند و خیلی‌هاشان از آموزش وپرورش هم جلو زدند. وقتی هنوز خبری از شبکه شاد هم نبود، هرطور شده کلاس‌هایشان را سرپا نگه داشتند، یکی در سروش و دیگری در تلگرام و دیگر پیامرسان‌ها و آن یکی که شاگردانش امکانات کافی نداشتند داوطلبانه با رعایت شیوه‌نامه‌های بهداشتی آنها را یکی یکی آموزش می‌داد تا از کلاس درس و مدرسه جا نمانند.

عشق را می‌توان در چهره خسته معلمی به نظاره نشست که از حقوقش زد تا برای شاگردش گوشی هوشمند یا تبلت تهیه کند و آن دیگری که کلی به این در و آن در زد تا شاید خیری را برای خرید گوشی هوشمند پای کار آورده و یا اگر شده گوشی های کارکرده و بلااستفاده دیگران را به دست شاگردانش برساند.به گزارش ایسنا، فردین سامبلی از آن دست معلم هایی است که از آرامش و راحتی خودش زده تا در این روزگار کرونایی به دانش‌آموزان مناطق محروم الفبای زندگی بیاموزد.

او که به خواست خودش بعد از ۲۰ سال سابقه معلمی در روزگار کرونا راهی مناطق محروم کرمانشاه شده، می گوید: هرروز مسافت دو ساعته را از کرمانشاه تا منطقه بالوند که از مناطق محروم بخش سرفیروزآباد است طی می کنم تا به شاگردانم درس زندگی بدهم، به امید فرداهای بهتر برای آنها؛ چون مطمئنم یک فرد تحصیل کرده راحت تر می تواند مشکلاتش را حل کرده و از بحران های زندگی عبور کند.او شاگردانش را فرزندان نداشته خود می داند و می گوید مردم این منطقه مردم عشایری هستند که آموزش مجازی با شبکه شاد برای تحصیل فرزندانشان جواب نمی دهد، چون اصلا امکانات آن را در اختیار ندارند. او که کلاس درسش را در یک کانکس برپا می کند، از سختی های تدریس در کلاس کانکسی می گوید که چگونه سرمای سخت این کانکس و گرمای طاقت فرسای آن در فصل گرم سال شاگردانش را آزار می دهد، اما گلایه‌ای از سرما و گرمای این اتاقک آهنی برای خودش ندارد.

خانم موسوی یکی دیگر از معلم های تلاشگر کرمانشاهی است که امسال مدیر مدرسه بوده و از هیچ تلاشی برای عقب نماندن شاگردانش از درس و تحصیل دریغ نکرده است.وی که مدام به کار معلم ها نظارت می کند، می گوید: سعی میکنم تمام محتواهای تولیدی از سوی معلم ها را چک کنم تا آموزش ها به بهترین شکل به بچه ها منتقل شود.او با اشاره به اینکه زندگی کردن فرصتی محدود است لذا فرصت خطا کردن نداریم و باید هرطور شده بچه ها را آماده زندگی کنیم، می گوید: برای ارتقای سطح علمی معلمهای مدرسه چندین دوره آموزش تدریس در فضای مجازی را برپا کردیم تا معلم ها دست پر باشند، برای آموزش مجازی دانش آموزان.

از خانوم موسوی می پرسم که الان کار کردن در مدرسه راحت تر است یا دوران قبل از کرونا که او در پاسخ به پرسشم خیلی جدی گفت: قطعا الان، کارکردن در فضای کنونی واقعا سخت و طاقت فرسا است چون اگر بگویم تاپاسی از شب مشغول کارهای مدرسه هستم و از زندگی کردن افتاده ام شاید بجز همسر و خانواده خودم و دیگر معلمها کسی حرفم را باور نکند.او که به دنبال کلمات می گردد تا از سختی های کار معلم‌ها و کادر آموزشی در روزگار کرونا بگوید یادش می افتد که در همین زمان یک گوشی هوشمند خراب کرده و مجبور شده گوشی دیگری بخرد.خانم جلیلیان معلم دیگری است که یکی از مهمترین مشکلات آموزش مجازی را نبود ارتباط چهره به چهره با دانش‌آموزان می داند و اعتقاد دارد: در چنین فضایی کار کردن خیلی سخت است و یادگیری دانش‌آموزان پایین است.

او که دغدغه تعلیم و تربیت دانش‌آموزان را دارد، ادامه می دهد: تازه این مشکلات برای دانش‌آموزانی است که خودشان گوشی شخصی دارند، وگرنه مشکلات برای آموزش آنهایی که مجبور به استفاده از گوشی دیگران هستند، خیلی سخت‌تر است. مثلا دانش‌آموزی دارم که شاد را روی گوشی پدرش که راننده کامیون است نصب کرده و فقط زمان‌هایی که پدرش در منزل باشد می‌تواند سر کلاس درس حاضر شود. یکی دیگر از دانش‌آموزانم شاد را روی گوشی تلفن خواهر تازه ازدواج کرده‌اش نصب کرده که فقط هفته‌ای یکبار به خانه شان سر می‌زند و اینها همه درد است برای معلم ها.

خانم جلیلیان از نبود کنترل روی حضور دانش‌آموزان در شاد هم به عنوان یکی دیگر از مشکلات آموزش مجازی یاد کرد و افزود: بعضی از دانش‌آموزان در زمان کوتاهی آنلاین شده، حضور می زنند و بعد کلاس را ترک می کنند و پیگیری هم که می کنی می اندازند گردن مشکلات شبکه شاد!وی اشاره ای هم به مشکلات امتحان گرفتن در فضای مجازی داشت و گفت: دانش‌آموزان به راحتی پاسخ سوالات امتحانی را از روی کتاب درسی رونویسی می کنند و هیچ جور نمی‌توانیم بر امتحان دادن آنها نظارت کنیم.خانم محمدی یکی از معلم‌های ریاضی کرمانشاهی است که اعتقاد دارد ریاضی درس دادن در فضای مجازی کار خیلی سختی است و برای جا انداختن مطالب نیاز به آموزش چهره به چهره است. فکرش را بکنید مجبور باشی انتگرال و دیگر مفاهیم پیچیده ریاضی را در فضای مجازی به شاگردانت یاد بدهی!  
او با اشاره به همکاری نکردن برخی از خانواده‌ها با معلم‌ها، گفت: از طریق فضای مجازی که نمی شود روی حضور دانش‌آموزان در کلاس های درس مجازی نظارت کرد، لذا نیاز به همراهی خانواده‌ها است که برخی متاسفانه به دلیل مشغله های دیگر همکاری زیادی با معلم ها ندارند و همین روند آموزش را در بحران کرونا سخت‌تر می‌کند.