چهارشنبه‌سوری؛ نشانی از پاکی ایرانیان

گروه جامعه: سیاوش، یکى از مظلومترین چهره‌هاى شاهنامه است که وقتى زن پدرش سودابه، به او دل بست هرگز به مکر نامادرى گرفتار نشد. تااینکه این جسارت به گوش پدرش کیکاووس رسید و شدیدا مورد خشم او قرار گرفت. سیاوش از پدر خواست تا براى اثبات پاکى و بیگناهیش از هفت تونل آتش گذر کند و اگر سالم بیرون آمد، آنرا دلیل بى‌گناهی‌اش بداند.
این  آزمون آتش در آخرین سه شنبه (بهرام شید) سال انجام گرفت و او سرفرازانه بیرون آمد. به دستور  پدر، قرار شد که فردایش یعنی چهارشنبه (بهرام شید)در وسط میدان اصلی شهر، سوری به کل مردم بدهد که شد “چهارشنبه سوری” و این روز جشن ملى شناخته شد. و ما هم واپسین سه‌شنبه را به یاد پاکى و انسانیت با پریدن از روى آتش جشن می‌گیریم. چهارشنبه‌سوری در حقیقت نشانی از پاکی ایرانیان است. این جشن، فلسفه‌ی زیبایی دارد ایران پرمهر چنین است!

جشن چهارشنبه‌سوری؛ آیـینی به قدمت تاریخ کهن ایران
جشن سوری، چهارشنبه سوری یا به عبارتی دیگر چارشنبه سوری یکی از آیین‌های سالانه و دیرینه‌ ایرانیان است که همچنان در میان آن‌ها و با اشکال دیگر در میان باقی بازماندگان اقوام آریایی رواج دارد. ایرانیان آخرین سه شنبه سال خورشیدی را با بر افروختن آتش و پریدن از روی آن به استقبال نوروز می‌روند. چهارشنبه سوری، یک جشن بهاری است که پیش از رسیدن نوروز برگزار می‌شود؛ مردم در این روز برای دفع شر و بلا و برآورده شدن آرزوهای شان مراسمی‌را برگزار می‌کنند که ریشه آن به قرن‌ها پیش باز می‌گردد که مراسم ویژه آن در شب چهارشنبه صورت می‌گیرد. برای مراسم در گوشه و کنار کوی و برزن نیز بچه‌ها آتش‌های بزرگ می‌افروزند و از روی آن می‌پرند و ترانه (سرخی تو از من، زردی من از تو) را می‌خوانند. این شعر دعایی بوده است که ایرانیان از قدیم برای آتش می‌خواندند و از آن می‌خواستند تا بیماری‌ها و کسالت‌ها و نگرانی‌های سالی که گذشته را از آن‌ها بگیرد تا سال جدید را با شادکامی‌و سرزندگی شروع کنند. چهارشنبه‌سوری و جشن آتش در واقع پیش‌درآمد نوروز است که نویددهنده رسیدن بهار و تازه شدن طبیعت است.
از سویی دیگر، «سور» در زبان و ادبیات فارسی و برخی گویش‌های ایرانی به معنای «جشن»، مهمانی و سرخ آمده است. جشن سور از زمان‌های بسیار دور در ایران مرسوم بوده است. قبل از ورود اسلام به ایران هر سال ۱۲ ماه، و هر ماه ۳۰ روز بوده که هر کدام از این ۳۰ روز اسمی‌مشخص داشته است که بعد از ورود اسلام به ایران تقسیمات هفته نیز به آن اضافه شد. در ایران باستان در پایان هر ماه جشن و پایکوبی با نام سور مرسوم بوده است.  دیگر اینکه ایرانیان عقیده دارند که با افروختن آتش و سوزاندن بوته و خار فضای خانه را از موجودات زیان کار می‌پالایند و دیو پلیدی و ناپاکی را از محیط زیست دور و پاک می‌سازند. برای این که آتش آلوده نشود خاکستر آن را در سر چهارراه یا در آب روان می‌ریزند تا باد یا آب آن را با خود ببرد، گرد آوردن بوته، آتش زدن و پریدن از روی آن و گفتن عبارت «زردی من از تو، سرخی تو از من» شاید مهمترین اصل شب چهارشنبه‌سوری است.