چرا سوریه به این روز افتاد؟

البته سیاست‌های خشن حکومت سوریه به سرکوب جنبش بهار عربی خلاصه نمی شود و ریشه در تفکر حاکم بر حزب بعث سوریه مبتنی بر سیاست مشت آهنین و کیش شخصیت رهبری آن دارد.
برای مثال ماجرای قتل‌عام فجیع معترضان شهر حماه در سال ۱۹۸۲ و در زمان حافظ اسد یکی از آنهاست. حماه همین شهری که دیروز به کنترل مخالفان درآمد و مجسمه حافظ اسد در میدان اصلی شهر توسط مردم به زیر کشیده شد در فوریه ۱۹۸۲ با یورش همه‌جانبهٔ نیروهای مسلح حزب بعث به شهر حما به منظور سرکوب شورش مخالفان حکومت حزب بعث سوریه و دولت حافظ اسد به خاک و خون کشیده و اغلب محلات آن به ویرانه مبدل شد! رفعت اسد، برادر حافظ، فرماندهی این عملیات را برعهده داشت و در این عملیات بنابر تخمین عفو بین‌الملل بین ۱۷۰۰۰ تا ۴۰۰۰۰ نفر از مردم غیرنظامی سوریه را به قتل رساند! به نوشته خبرگزاری فرانسه، خاطره محاصره و سپس کشتار در این شهر بیش از چهل سال است که در ذهن بسیاری از سوری‌ها باقی مانده و با اینکه جنگ داخلی سوریه از ۱۳ سال پیش آغاز شد اما بسیاری می‌گویند ریشه در حماه دارد.
کشتار زندان تدمر
رفعت اسد برای حفظ حکومت بعث سوریه کشتار زندان تدمر در دهه ۸۰ میلادی را نیز مرتکب شده‌ است: یک روز پس از آن که فردی تلاش کرد حافظ اسد را ترور کند، با وجود ناموفق ماندن ترور، حزب بعث تصمیم به انتقام گرفت. به صورتی که قوای نظامی حزب و نیروهای گروهان دفاعی سوریه تحت فرماندهی رفعت اسد به زندان تدمر یورش بردند و تقریباً ۱۰۰۰ نفر از زندانیانی را که در حال گذراندن محکومیت خود بودند و نقشی در ترور نافرجام اسد نداشتند به قتل رساندند!
کیش شخصیت
حافظ اسد با استفاده از امکانات دولتی یک فرقه شخصیت‌پرستی را ایجاد کرد: تصاویرش، که اغلب او را در حال انجام اقدامات قهرمانانه نشان می‌داد، در همه مکان‌های عمومی قرار داده می‌شد؛ تعداد بی‌شماری مکان و موسسه به افتخار او و برخی اعضای خانواده‌اش نام‌گذاری می‌شدند؛ سرودن اشعاری متملقانه دربارهٔ او را به دانش‌آموزان آموزش می‌دادند؛ معلمان ناچار بودند هر درس را با سرود «رهبر جاودانه ما حافظ اسد» آغاز کنند! در برخی موارد او تصویری خدایی از خودش ارائه می‌کرد؛ در کنده‌کاری‌ها و نقاشی‌ها او را در کنار پیامبر اسلام نشان می‌دادند! پس از مرگش دولت پرتره‌هایی از مادرش ساخت که هاله‌ای از نور او را دربر گرفته بود؛ مقامات سوری مکلف بودند از او چونان فردی مقدس یاد کنند و از او به عنوان یک فرد با دانش و متواضع یاد می‌شد که صرفاً رهبر کشور است. بعدها،  پسرش بشار اسد، نیز این کیش شخصیت‌پرستی را پی‌گرفت.