خاندان اسد چقدر مجسمه داشتند!

گروه سیاسی: یک کاربر ایرانی اکس فارسی به مزاح و کنایه نوشت: خاندان اسد چقدر مجسمه داشتن! که یه هفته‌ است دارن مجسمه میشکونند تموم نمیشن!! هر شهرستان و دهستان و … چند مجسمه پدر و برادر و …آخه؟

حشمت الله فلاحت‌پیشه رییس سابق کمسیون امنیت هم در توییتی نوشت: ایرانیان خوشحال باشند. دیگر کسی حق ندارد دلارهای ملت را برای حفظ تارهای عنکبوت هزینه کند.

دیکتاتورها چه زود تمام می‌شوند!
اجلال قوامی
پس از نیم قرن حکومت اسد سرانجام به دست معارضان به پایان سلام کرد و تا این لحظه هم از سرنوشت بشار اسد هم خبری در دست نیست. شاید او را هم مثل صدام و قذافی در چاله‌ای پیدا کنند و محاکمه اش کنند. به هر حال دیکتاتورها فرجام و سرانجام تلخی خواهند داشت. درس‌هایی که دیکتاتورها از تاریخ نمی‌آموزند سرنوشت خوبی را برایشان رقم نمی‌زند. خود را در جای خدا دیدن و قدسیت بخشیدن به مقام و جایگاه خویش دیکتاتورها را آن چنان متوهم می سازد که واقعیت‌ها را یا انکار می‌کنند یا نمی‌بینند. اندک سیستم‌های استبدادی باقی‌مانده در دنیا اگر قوه عاقله‌ای دارند باید هر چه زودتر از این وقایع درس بگیرند و به خواست مردم تمکین کنند و دموکراسی را پذیرا باشند و منتقد و مخالف را دربند نکنند و به ارزش‌های دموکراتیک متعهد باشند. این تنها راه برون رفت از سقوط است. آیا دیکتاتورها این درس‌های تاریخ را می‌آموزند؟

یک حکومت استبدادی دو بار سقوط می‌کند
 سلمان کدیور
یک حکومت استبدادی دو بار سقوط می کند. اول همراه با سکوت، در قلب مردم دوم با صدایی مهیب، در خیابان‌ها. میان مرحله اول و دوم، ممکن است سال ها فاصله باشد. در این شرایط، حکومت ها یا متوجه می شوند و برمی‌گردند، یا سکوت عمومی را دال بر غلبه بر جامعه می انگارند و روال سابق را با قدرت ادامه می دهند که ما به آن ابتلا به مکر الهی می گوییم.  سقوط اول، طی سالها، آرام آرام و تدریجی محقق می شود، اما سقوط دوم که سقوطی ساختاری است، غافلگیرانه، ناگهان و سریع رخ می دهد. گاه در چند روز یا حتی یک شب. و هیچ کس نمی تواند مانع شود. اصل مهم این است که اگر سقوط نرم نخست رخ ندهد، سقوط سخت دومی اتفاق نخواهد افتاد.

مدیرکل اسبق خاورمیانه و شمال آفریقا وزارت خارجه: سیاست خارجه پرهزینه را کنار بگذاریم؛ باید به اندازه جیب مان خرج می‌کردیم/ اگر هم می‌خواستیم،‌ نمی‌توانستیم بدون کمک روسیه اسد حفظ کنیم
محب‌علی، مدیرکل اسبق خاورمیانه و شمال آفریقا وزارت خارجه به دیده‌بان ایران گفت: در دوره قبلی جنگ داخلی سوریه، اگر کمک‌های مالی و نظامی ایران و روسیه نبود،‌ حتما حکومت بشار اسد سقوط می‌کرد. البته در سال ۲۰۱۵ اگر روسیه کمک نمی‌کرد و قرار بود ایران به‌تنهایی اقدام کند، در حفظ حکومت اسد موفق نمی‌شد. در جنگ داخلی جدید جدید نیز ایران اگر می‌خواست هم نمی‌توانست از طریق عراق نیروهای نظامی تحت حمایت خود را به سوریه اعزام کند، زیرا دولت مرکزی عراق، دیگر مانند قبل، اجازه انجام چنین کاری را به ما نمی‌داد.

برف هم به این سرعت آب نمی‌شد که حکومت بشار سقوط کرد!
احمد زیدآبادی
دولت بشار اسد در عرض ده روز تمامی سرزمین‌های تحت کنترل خود را از شمال تا جنوب سوریه از دست داد و سقوط کرد. برف هم به این سرعت ذوب نمی‌شود! گویی بر آب بنا شده بود. یا انگار سیل آمد و آن را با خود برد. گرچه سیل هم به این سرعت عمل نمی‌کند!
داستان دقیقاً چه بود؟ توطئه؟ تبانی؟ خیانت؟ حماقت؟ هر چه بود، هیچکس انتظار آن را به این سرعت نداشت. حتی شاخ ساکنان کاخ‌سفید از این شتاب حیرت‌انگیز در آمده است! از این به بعد چه خواهد شد؟ به نظر می‌رسد فصلی عجیب و غریب و چه بسا بی‌نهایت تراژیک در خاورمیانه آغاز شده است که اذهان شکل‌گرفتهٔ ما با مکانیسم آن بیگانه است. برای فهم آن باید ابتدا ذهن‌ها را شست و این کاری سخت و زمانبر است! روزگار غریب اکنون است نه آن زمانی که احمد شاملو تصور می‌کرد!

اکنون جمهوری اسلامی مانده و همان سرمایه اولیه، یعنی مردم
جوادی یگانه، استاد جامعه‌شناسی دانشگاه تهران و مشاور اجتماعی و رئیس مرکز ارتباطات مردمی نهاد ریاست جمهوری: اکنون جمهوری اسلامی مانده و همان سرمایه اولیه، یعنی مردم. همه قوت‌ها و قدرت‌های بعدی، تمام شده است. تنها راه بقای نظام، بازگشت به مردم است. برای اینکه جمهوری اسلامی مجددا در تله «هواداران بجای مردم» نیفتد، باید تصریح کرد که مردم یعنی نظر اکثریت مردم در پیمایش‌های معتبر…